เขตถอยร่นชายฝั่ง ของแต่ละประเทศเป็นเท่าไหร่?

ในการดำเนินงานพัฒนาใดๆ ตามแนวชายฝั่ง จะต้องมีการกำหนดเขตถอยร่น ซึ่งหมายถึง พื้นที่ที่ครอบคลุมตั้งแต่แนวชายฝั่งจนถึงแนวพืชพรรณถาวร หรือแนวน้ำขึ้นสูงสุด โดยในเขตนี้อาจมีการห้ามหรือจำกัดการพัฒนาทุกประเภทหรือบางประเภทอย่างเข้มงวด หน้าที่หลักของเขตถอยร่นชายฝั่งคือเพื่อให้การปกป้องพื้นที่ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์จากปัญหาน้ำท่วมและการกัดเซาะชายฝั่ง รักษาสภาพชายหาด และสนับสนุนการยกระดับการดำรงชีวิตของชุมชนชายฝั่ง ซึ่งรวมถึงการประมง การท่องเที่ยว และกิจกรรมการพัฒนาอื่นๆ การจัดการชายฝั่งรวมถึงการกำหนดขอบเขตของพื้นที่น้ำขึ้นน้ำลง เพื่อให้แน่ใจว่าระบบชายฝั่งมีสุขภาพดีและทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพในการลดความเสี่ยงและปรับตัวตามสภาพที่เปลี่ยนแปลง (อ่านเพิ่มเติมจาก: https://beachlover.net/วิชาการ-ระยะถอยร่นชายฝั/ และ https://beachlover.net/ระยะถอยร่น-ณ-ชายหาด-negombo-sri-lanka/)

แล้วแนวเขตถอยร่นควรกำหนดที่ใดเพื่อให้เกิดความยั่งยืนต่อชายฝั่ง?

โดยปกติเขตถอยร่นนี้จะเป็นระยะทางที่เฉพาะเจาะจงและเท่ากันจากแนวชายฝั่ง ซึ่งระยะทางดังกล่าวจะเปลี่ยนแปลงไปตามความเปราะบางของชายฝั่งต่อภัยธรรมชาติ เขตถอยร่นนี้อาจแตกต่างกันไปตามประเทศหรือตามภูมิภาคต่างๆ ดังแสดงในตารางด้านล่าง

ประเทศเขตถอยร่น
ออสเตรเลีย NSW200 ม.
บาฮามาส5–15 ม.
บาร์เบโดส30 ม.
เบลีซ20 ม.
บราซิล33 ม.
แคนาดา NB30 ม.
แคนาดา BC15 ม.
ชิลี80 ม.
โคลอมเบีย50 ม.
คอสตาริกา (เขตสาธารณะ)50 ม.
คอสตาริกา (เขตจำกัด)50–200 ม.
สาธารณรัฐโดมินิกัน60 ม.
เดนมาร์ก300 ม.
เอกวาดอร์8 ม.
ฝรั่งเศส100 ม.
เยอรมนี100–200 ม.
นิคารากัว20 ม.
นิวซีแลนด์22 ม.
นอร์เวย์100 ม.
โอเรกอน, สหรัฐอเมริกาแนวพืชพรรณถาวร (แตกต่างกันไปแต่ละพื้นที่)
ปานามา20 ม.
ฟิลิปปินส์ (เขตป่าชายเลน)20 ม.
โปแลนด์200 ม.
สวีเดน100 ม.
สเปน100–200 ม.
ตุรกี50 ม.
อุรุกวัย250 ม.
ชายฝั่งทะเลดำของสหภาพโซเวียตเดิม3000 ม.
เวเนซุเอลา50 ม.
กรีซ500 ม.
ฮาวาย13 ม.
อินเดีย500 ม.
อินโดนีเซีย50–400 ม.
จาไมกา30 ม.
เม็กซิโก20 ม.
ระยะถอยร่น100เมตรจากระดับน้ำขึ้นสูงสุด (ที่มา: Rochette et al., 2010)

อ่านบทความวิชาการที่เกี่ยวข้องเพิ่มเติมได้จาก https://beachlover.net/วิชาการ-การกําหนดระยะถอ/ และ https://beachlover.net/การกำหนดระยะถอยร่นสำหร/