Beach Lover ได้มีโอกาสสำรวจภาคสนาม ณ จ.ภูเก็ต ในช่วงปลายเดือนเมษายน 2565 ซึ่งเป็นช่วงปลายฤดูกาลท่องเที่ยวพอดี ก่อนที่ภูเก็ตและจังหวัดอื่นๆทางฝั่งทะเลอันดามันจะได้รับอิทธิพลจากมรสุมตะวันตกเฉียงใต้ในช่วงกลางเดือนพฤษภาคมของทุกปี
ทะเลช่วงนี้จะใสและมีสีสวย ชายหาดกว้าง คลื่นลมสงบ และมีนักเที่ยวท่องจำนวนมากโดยเฉพาะชาวต่างชาติ ซึ่งกลับมาท่องเที่ยวที่ภูเก็ตอีกครั้งหลังจาก COVID-19 แม้จะฟื้นกลับมาเพียงครึ่งเดียว ไม่มากมายเหมือนเดิม แต่ก็เพียงพอให้บาง sector ประคองธุรกิจต่อไปได้
หาดแหลมสิงห์เป็นชายหาดที่เข้าถึงได้ยาก ต้องเดินเท้าหรือนั่งเรือเข้าไปเท่านั้น ซึ่งทางเดินเท้าเข้าไปนั้นไม่ง่ายนักเนื่องจากต้องเดินลัดเลาะไปตามโขดหิน ซอกหลืบของหน้าผาหิน โดยทางเดินเกือบตลอดเส้นทางนั้นรายล้อมไปด้วยต้นไม้ที่ร่มรื่น และทิวทัศน์อันสวยงามของทะเลตัดกับโขดหิน มีร้านค้าขายอาหารและเครื่องดื่มหนึ่งร้าน ตั้งอยู่ในทำเลที่ดึงดูดลูกค้าที่กำลังอ่อนแรงจากการเดินเท้าได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ
ใช้เวลาเดินเท้าประมาณ 20 นาทีจากถนนด้านบน ก็จะมาถึงหาดแหลมสิงห์ ซึ่งมีลักษณะเป็นหาดกระเปาะที่มีความยาวชายหาดตลอดแนวประมาณ 270 เมตร ความกว้างชายหาดเฉลี่ยประมาณ 33 เมตร มีขนาดของเม็ดทรายเฉลี่ย 0.26 มิลลิเมตร และมีความลาดชันชายหาด 6.7 องศา (ข้อมูลจากการสำรวจจริงในเดือนเมษายน 2565)
พบผู้ประกอบการร่มเตียงและเครื่องดื่มเพื่อให้บริการนักท่องเที่ยวจำนวนหนึ่งรายเท่านั้น และพบว่าป่าชายหาด พืชปกคลุมชายหาดด้านในยังคงสมบูรณ์ ปราศจากการแทรกแซงใดๆ
ในหลายประเทศเส้นทางเดินเท้าริมทะเล (Ocean trail) ที่มีความสวยงามเช่นนี้ มักถูกโปรโมตให้เป็นเส้นทางที่เป็น “The must” ของเมืองนี้ ซึ่งราคาที่ท้องถิ่นต้องจ่ายคือการดูแลให้ทางเดินอยู่ในสภาพที่ปลอดภัยในการเดินเท้า มีจุดแวะพัก ป้ายบอกเส้นทางเป็นระยะๆ ห้องน้ำ และรายละเอียดอื่นๆของเส้นทาง โดยจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องคงสภาพเดิมของธรรมชาติริมทะเลเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ซึ่งทั้งหมดที่ว่ามานี้ ยังไม่ปรากฏบนเส้นทางเดินเท้าไปยังหาดแหลมสิงห์แต่อย่างใด
การพัฒนาเพื่อการท่องเที่ยวของประเทศไทยส่วนใหญ่มักเป็นไปในทิศทางที่ปรับเปลี่ยนสภาพเดิมที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ไว้จนเกินพอดี โดยอาจจะคิดกันไปเองว่าน่าจะถูกใจนักท่องเที่ยว รอดูกันต่อไปว่าพื้นที่แห่งนี้จะมีการพัฒนาหรือไม่ และเป็นไปในรูปแบบใด “เพื่อมั่งคั่ง” หรือ “เพื่อยั่งยืน”
